جشن نیمه شعبان

تا كي به تمناي وصال تو يگانه                    اشكم شود از هر مژه چون سيل روانه
خواهد به سر آيد شب هجران تو يا نه           اي تير غمت را دل عشاق نشانه
جمعي به تو مشغول و تو غايب ز ميانه
رفتم به در صومعة عابد و زاهد                  ديدم همه را پيش رخت راكع و ساجد
در ميكده رهبانم و در صومعه عابد              گه معتكف ديرم و گه ساكن مسجد
يعني كه تو را مي طلبم خانه به خانه
روزي كه برفتند حريفان پي هر كار           زاهد سوي مسجد شد و من جانب خمار
من يار طلب كردم و او جلوه گه يار             حاجي به ره كعبه و من طالب ديدار
او خانه همي جويد و من صاحب خانه
هر در كه زنم صاحب آن خانه تويي تو         هر جا كه روم پرتو كاشانه تويي تو
در ميكده و دير كه جانانه تويي تو                مقصود من از كعبه و بتخانه تويي تو
مقصود تويي كعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان ديد            پروانه در آتش شد و اسرار عيان ديد
عارف صفتِ روي تو در پير و جوان ديد        يعني همه جا عكس رخ يار توان ديد
ديوانه منم من كه روم خانه به خانه
عاقل به قوانين خرد راه تو پويد                     ديوانه برون از همه آيين تو جويد
تا غنچة بشكفتة اين باغ كه پويد                    هر كس به زباني صفت حمد تو گويد
بلبل به غزل خواني و قمري به ترانه
بيچاره بهايي كه دلش زار غم توست              هرچند كه عاصي است ز خيل خدم توست
اميد وي از عاطفت دم به دم توست                تقصير خيالي به اميد كرم توست
يعني كه گنه را به از اين نيست بهانه

شيخ بهايي

ترانه ” تمناي وصال ” از استاد مختاباد